En wederom...

Ik heb het al eerder geschreven en gedacht maar echt, ik ben zo klaar met vrouwen per vandaag. En eerlijk gezegd, best wel met mensen als een groep, wat een verschrikkelijk arrogant, self-righteous, self-obsessed en betweterig kut ras zijn wij eigenlijk, er zijn ofcourse uitzonderingen, mensen als individu kan ik het goed mee vinden, met de meeste dan toch, maar de mensheid als groep mag van mij wel uitsterven onderhand, geen ras wat zo veel leed en pijn kan veroorzaken uit naam van het goede, god, liefde, haat of gewoon om zijn zin of zijn gelijk te krijgen.

Ik zal hier verder niet in details treden, ik heb elders al een stuk over geschreven wat ik maar voor beperkte mensen heb gepubliceerd waarom ik baal van vrouwen en ik heb al een blog geschreven waarom ik baal van onze politici maar frankly, ik kan weer heel goed relaten aan dit nummer van Ensiferum:

Met de bijbehorende tekst:

I was lost, on my own
and I couldn't bear the thought of my life
I was gone, caught in the torturing memories
And they burned like fire
water can never heal such pain

Can't you believe
Nothing is real
Can't you see
I cannot feel

Take me away
Bury me in the sand
cause after all these years I am still the same
a sad and bitter man

Crush my hope, grow my hate
There's no home for me
Nothing to give, nothing to say
so tell me it's a dream

Misschien toch maar mijn haar er af knippen en een bierzuipende doorsnee Nederlander worden... Alhoewel die one-way-trip naar Mars toch wel enige aantrekkingskracht begint uit te oefenen onderhand...