Romantic story 1 - Huwelijksaanzoek

Aangezien ik niet heel veel inspiratie heb momenteel om verder te gaan met mijn Fantasy Story en ik ook eigenlijk vind dat het eerste hoofdstuk daarvan herschreven moet worden heb ik een ander kort verhaal tussendoor geschreven. Een romantisch verhaal dit keer, gedeeltelijk geïnspireerd door mijn eigen leven maar eigenlijk vooral door de onderstaande spreuk die ik vandaag tegenkwam op Facebook. Het bijbehorend plaatje vond ik dan weer nergens op slaan

 

"Love is when you touch someone with your spirit, and in turn she touches your soul with her heart."

 

 

Een kort romantisch verhaal

 

Arm in arm lopen we door het park langs het water.

Het is inmiddels 2 jaar geleden dat we samen door die moeilijke tijd heen gingen. De periode waarin zij moest kiezen tussen haar ex-man en kinderen aan de ene kant en mij aan de andere kant. Een keuze die haar verscheurde en zeer moeilijk was, zelfs al wist ze dat ze haar kinderen nooit echt zou kwijtraken, ze zou ze wel pijn doen als ze voor mij zou kiezen. Maar na 6 maanden niet kunnen kiezen en een hele hoop moeilijkheden en emotionele problemen voor ons beide stond ze toch opeens op mijn stoep.

En nu zijn we twee jaar verder. Twee jaar waarin we elkaar steeds meer zijn gaan liefhebben, waarin haar kinderen hebben kunnen wennen aan mij als nieuwe man in het leven van hun moeder en waarin ze later hebben kunnen wennen aan de nieuwe liefde in het leven van hun vader. Twee jaar waarin ook de vriendschap tussen haar en haar ex-man weer goed is geworden en zelfs ik weer bevriend met hem heb kunnen worden.

Het eerste half jaar was zwaar, voor haar en de kinderen maar soms ook voor mij. Af en toe vond ik het zwaar om te haar duidelijk te maken dat ze uiteindelijk voor iedereen de beste keuze had gemaakt. Gelukkig kwam ze daar zelf achter toen het steeds beter ging met iedereen na een half jaar. Ze merkte ook dat zij zelf gewoon gelukkig was zelfs al was haar verstand bij tijd en wijle nog heftig aan het twijfelen of ze wel de juiste keuze had gemaakt. Ik vond het in die tijd vooral erg wennen om ook een rol in het leven van haar kinderen te krijgen en in het begin erg moeilijk om daar een goede balans in te vinden zonder hun vader zijn rol te ontnemen, gelukkig kon ik hier na een paar maanden goed mee omgaan en kreeg ik zelfs complimenten van hun echte vader hierover op den duur. Voor mij was deze vrouw dit toen, en nu nog steeds, dubbel en dwars waard en ik zou het allemaal zo weer doen als het nodig was. In de eerste maanden was het behelpen in mijn kleine huis, vooral als de kinderen er ook waren, maar gelukkig konden we al snel een groter huis vinden met genoeg ruimte voor iedereen en zelfs een leuke tuin. Langzamerhand loste alle problemen zich op ook al waren de eerste maanden voor iedereen erg wennen, uiteindelijk voelde iedereen zich er fijn bij, om niet te zeggen zielsgelukkig.

Dus nu zijn we twee jaar verder en lopen we arm in arm in het parkje waar we in het begin ook liepen. De kinderen zijn dit weekeinde bij hun vader dus we hebben alle tijd. We praten over de kinderen en hoe goed het de laatste tijd met hun gaat op school en hoe hard ze groeien, over onze banen, over het eten wat ik vanavond gekookt heb en over wat er verder nog zoal in ons opkomt. Na een tijdje komen we bij het bankje, ons bankje, het bankje waar we onze eerste kus hebben uitgewisseld, het bankje waar we samen romantisch onder de volle maan hebben gezeten en naar sterren zaten te kijken. Hier gaan we zitten en kruipen dicht tegen elkaar aan, genietend van elkaars aanwezigheid en samen sterren kijkend.

Na een tijdje ziet ze een vallende ster en wijst mij hier op met de woorden: "kijk een vallende ster! Dan mag je een wens doen." Ik doe daadwerkelijk een wens en kijk haar vervolgens aan. Zij kijkt mij ook net aan en uit onze ogen spreekt nog steeds de liefde van de eerste dag. Op dat moment staat mijn besluit vast, ik ga zorgen dat mijn zojuist gedane wens uitkomt, het is nu of nooit. Voorzichtig maak ik me los uit haar armen en ga staan. Als zij ook wil gaan staan ga ik door mijn knieën terwijl ik iets uit mijn broekzak pak. Iets wat al een week in mijn broekzak brandt wachtende op het juiste moment. Zij ziet mij door mijn knieën gaan en gaat weer zitten, waarschijnlijk denkende dat ik een strek oefening doe tegen de RSI zoals ik dat wel vaker spontaan als er een spier vast zit.

In plaats van mijn benen te strekken ga ik voor haar zitten op één knie en pak haar hand. Ik kijk haar aan en vraag heel simpel, maar vanuit mijn hart gemeend: "wil je van mij de gelukkigste man op deze aarde maken en met mij trouwen?" Ondertussen laat ik haar de ring zien die zo aan het branden was in mijn broekzak de afgelopen dagen. Deze ring is de trouwring die  vroeger van mijn oma is geweest, het is een smalle witgouden ring met een witgouden roosje er op en daarin drie kleine diamanten. Mijn moeder heeft deze ring altijd bewaard en hem aan mij gegeven toen ze hoorde dat ik deze vrouw ten huwelijk wou vragen. Ik heb hem op maat laten maken voor mijn grote liefde, iets wat veel moeite koste want ik wist haar maat natuurlijk niet. Zonder dat zij het gemerkt heeft heb ik vorige week een ring van haar gestolen om aan de juwelier te laten zien zodat deze haar maat kon bepalen. Maar goed, nu is het dan eindelijk zover. ik heb haar gevraagd. We wonen al twee jaar samen dus de kans dat ze weigert is erg klein denk en hoop ik. Maar toch ben ik doodsbang dat ze nee zal zeggen. Of dat ze misschien niet nog een keer wil trouwen. Of dat ze zelfs niet zoveel van mij houd als ik denk en hoop.

Ze kijkt mij met grote, verbaasde ogen aan. En omdat ik op de grond zit en zij naar beneden naar mij kijkt kan ik in het maanlicht niet goed zien of er nou liefde of wat anders uit haar ogen spreekt. Elke seconde dat ze mij aankijkt en niets zegt voelt als een jaar aan voor mij op dit moment. Ik word steeds zenuwachtiger en probeer haar ogen te lezen waardoor ik helemaal mis dat haar mond langzaam een steeds grotere glimlach word als het echt tot haar doordringt wat ik vraag en dat ik het echt meen. Opeens hangt ze om mijn nek en fluistert met een gebroken stem in mijn oor: "ja, oh ja."

Hierna geeft ze mij de kans om de ring aan haar vinger te schuiven waarna we elkaar uitgebreid knuffelen en kussen terwijl we allebei in tranen van geluk zijn. Zo zitten we daar nog een tijdje en zelfs een late wandelaarster en haar hond moeten van ons horen dat ik haar net ten huwelijk heb gevraagd. Deze oudere vrouw vind het heel romantisch en feliciteert ons uitgebreid terwijl ze zelf met tranen in haar ogen terugdenkt aan de dag dat haar man haar ten huwelijk vroeg. Zij deelt een tijdje in ons geluk en loopt daarna in zichzelf glimlachend en verzonken in haar eigen romantische momenten in het verleden weer verder. Ook wij besluiten om weer richting huis te gaan. Hier aangekomen moet ze natuurlijk haar moeder bellen en het grote nieuws vertellen ook al is het inmiddels half één 's nachts. Ondertussen bel ik ook mijn moeder die met smart zit te wachten op het moment dat ik eindelijk de vraag heb durven stellen.

Nadat we onze moeders tevreden hebben gesteld met alle details maak ik een flesje wijn open voor ons samen en haal wat lekkere kaasjes en toastjes uit de kast terwijl zij ondertussen een paar kaarsen aansteekt en op tafel zet. Dan kruipen we samen op de bank en terwijl we liefdevol tegen elkaar aanzitten voeren we elkaar toastjes en soms een slokje wijn. Natuurlijk word dit vaak afgewisseld met innige kussen, dikke knuffels en tranen van geluk. Op die manier vieren we ons samenzijn, ons geluk, ons heden en onze toekomst. Morgen is wat ons betreft vroeg genoeg om samen met de moeders een bruiloft te gaan plannen, want die staan te popelen natuurlijk. Nu willen we genieten van elkaar.

's Avonds als we in bed liggen denk ik terug aan het begin en bedenk ik me weer hoe erg deze vrouw alle moeite waard is, ondanks alle moeilijkheden, pijn en verdriet van het begin ben ik oneindig dankbaar dat ik uiteindelijk toch mocht proberen om haar gelukkig te maken. En dat ik dat kennelijk tot nu toe goed genoeg doe want ze heeft daadwerkelijk er in toegestemd om met met mij te trouwen, ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ik denk niet dat ik gelukkiger kan zijn dan ik nu ben in dit leven.

Terwijl ik langzaam in slaap val hoop en bid ik dat deze mooie en lieve vrouw voor altijd bij mij zal blijven en dat we samen oud zullen worden en dat ik haar altijd gelukkig zal maken.