Samen naar een betere toekomst

Na het zware en bloederige verhaal van gisteren nu maar weer een wat vrolijker en romantischer verhaal

 

Na drie zware jaren is het dan nu eindelijk zover. We ploeteren samen door het land op weg naar de grote stad. Drie jaar lang zijn we gepest, uitgejouwd, beledigd en voor gek verklaard door onze dorpsgenoten. Door de mensen met wie we zijn opgegroeid. En dat alleen omdat we van elkaar houden en ik 15 jaar ouder ben dan zij. Mijn vrienden vragen mij de hele tijd wat ik met zo een kind moet terwijl haar vriendinnen haar voor gek verklaren en ondertussen de oudere mensen in het dorp over ons roddelen en ons met de nek aankijken, zelfs onze ouders.

Dus na drie jaar hebben we het besluit genomen, we gaan hier weg. We gaan naar de grote stad en zullen daar werk vinden. We zullen rustig samen kunnen zijn in onze liefde. We zullen van elkaar kunnen genieten. Zonder rotte eieren tegen de deur als de dorpsjeugd iemand zoekt om te plagen en zonder met de nek aangekeken te worden. We zullen ons eigen geluk maken en niemand zal ons tegenhouden.

Daarom lopen we hier nu, samen, hand in hand. Onze weinige bezittingen hebben we verkocht of dragen we op onze ruggen bij ons. Ik maak goede kansen op een baan in de stad en zal voor haar kunnen zorgen. Zij wil zelf werken als dienstmeisje in het grote kasteel zodat ze de adel van dichtbij kan zien. Dat is altijd haar droom geweest, van mij mag ze, ik wil niets anders dan haar gelukkig zien.

Het is bijna vier dagen lopen naar de stad maar gelukkig zijn er herbergen onderweg waar we kunnen slapen. We zijn niet rijk dus we zullen genoegen moeten nemen met een plek in de stallen. Maar het maakt niet uit, als we maar samen zijn. Zolang ik met haar samen ben kan ik alles trotseren. Zolang ik haar gelukkige glimlach zie en de twinkeling in haar ogen bestaat er voor mij geen groter geluk.

Verliefd kijk ik naar haar profiel terwijl we lopen en denk ik aan ons verleden en aan onze toekomst. Denk ik aan hoe we vorige week ondanks alle protesten van onze families getrouwd zijn en hoe onze 'vrienden' ons huwelijk verstoord hebben maar hoe het ondanks dat toch de gelukkigste dag van ons leven was. Maar vooral denk ik aan hoe we deze mensen nu achter ons hebben gelaten, aan dat het zwaar was om alle banden te verbreken maar hoe verschrikkelijk gelukkig we nu zijn zelfs al hebben we niets meer dan elkaar. We hebben elkaar. En dat is wat telt. Dat is het enige wat belangrijk is.

In stilte beloof ik nog een keer aan mezelf dat ik altijd voor haar zal zorgen, wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor haar zijn.

Ze heeft door dat ik naar haar staar en kijkt verliefd terug. We gaan zo in elkaar op dat we struikelen over een boomwortel die over het pad groeit en samen omvallen. Lachend kijken we elkaar aan en besluiten hier ons middagmaal te eten. We zijn zo blij dat we weg zijn uit het dorp en alle mensen kwijt zijn dat we bijna euforisch zijn. Gelukkig praten we samen, kussen elkaar tussen het eten door en genieten van elkaars aanwezigheid. Wat de toekomst brengen zal? Wie weet... We hebben in ieder geval elkaar en dat is het enige wat nu belangrijk is....